سازمان‌ها هرچه وسیع‌تر می‌شوند نیاز به ارزیابی و کنترل در آنها مضاعف می‌گردد. مساله اساسی امروزه در بسیاری از ادارات به ویژه موسساتی که دارای شعب فراوان هستند و یا حتی دارای بخشهای متعدد در سازمان می‌باشند این است که روش ارزیابی عملکرد علمی و صحیحی برای آنها ارائه نشده است؛ چرا که اگر شاخص خوبی معرفی شده بود آنها می توانستند به هدایت بهتر نیروهای خود بطور اخص و هدایت بخش‌ها در جهت اهداف استراتژیک سازمان بطور اعم بپردازند. استفاده از شاخص‌های کیفی به علت برداشت‌های متفاوت می‌تواند مشکلاتی را ایجاد کند اما زمانی که صحبت از موسسات مالی مانند بانک‌ها باشد در اینصورت استفاده از پارامترهای مالی می‌تواند راهگشا باشد. (کو و همکاران، 2014).